Önder (Le Maître)

EUGÈNE IONESCO kendini şöyle anlatır: “Ben varlığa bir türlü alışamadım – dünyanın varlığına, ya da öbür şeylerin varlığına…kendi varlığıma da alışamadım. İçini, özünü boşaltmakta olan biçimlerle karşılaşıyorum durmadan; gerçek gerçek değil; sözcükler yalnızca anlamsız sesler; evler, gök hiçliğin dış görünüşü…Kendimi gözden geçiriyorum, anlaşılmaz, nedeni bilinmez bir acıya gömülmüşüm, adı konmamış üzüntüler, gereksiz pişmanlıklar içinde boğuluyorum, bir çeşit aşk, bir çeşit nefret, bir neşe gösterisi, tuhaf bir acıma duygusu ( neye? kime? )…Bana kalırsa benim tiyatrom daha çok kendini ortaya vurmak. Ama benim kendimi ortaya vuruşum anlaşılacak gibi değil, sağır kulaklara çarpıp kalıyor – başka türlü de olabilir mi?…Hikayeler hiçbir zaman ilgi  çekici olamadıkları için de, katkısız, kendi özüyle tertemiz kalabilmiş bir tiyatroya dönmeye çalışıyorum…Soyut, nonfigurative oyunlar yapmak isterdim. Ama nasıl yapmalı?”