Yarın Başka Koruda

Kırdaki bir pansiyon evinin salonunda, alışılagelmiş zaman kavramlarının dışında kalan, her bireyin kendi gerçeğini somutlaştırma çabasının acıklı gülünç öyküsü, iletişim görünümü altında sürüp giden iletişimsizliğin güldürüsü…

“-Yakalandı demek. konuşmak isterken.
– Yakalandı ya.. Astılar… Öldükten sonra bir iki an kendini yaşıyorum sanmış. Yaşadığından değil, alışkanlıktan… Yaşamağa çok alışmış da ondan… ”

“- Gençlik uçurumun dibinde biten bir fidan gibidir, hatta gençlik bir akvaryumdur. Anlatabiliyor muyum?
– Akvaryum… Akvaryum… Ne güzel söylediniz mösyö!”

“- Anne, insan her yıl çocuk doğurabilir mi?
– Aşağı yukarı kızım.
– Kutuplarda da öyle midir?
– Elbette kızım. Yalnız bebeğin ağırlığı değişir.”

“Bir şeyin olması ile olmaması aynıdır. Ne değişir? Hangisi daha gerçek?”