Yaşasın Kavuniçi

Kavuniçi yle başlıyoruz biz değişime ; neden kazayağı değil, devetüyü değil de kavuniçi bilmeden..

Dışarda bir yerlerde “bir şeyler” oluyor, “bir şeyler” değişiyor.

İçeride ise kavuniçiyle yaşıyoruz biz değişimi.

Ona öyle anlamlar yüklüyoruz ki değişiveriyor hiç bir suçu yokken, “renk”liğini unutturuyoruz ona.

Nasıl mı?

Hislerimizi pek değil de, “antenlerimiz”i çalıştırmayı tercih ediyoruz.
Farketmemeye çalışarak ne çirkin bir mahkumiyete dahil edildiğimizi.
Saman altından su yürütüyoruz anlayacağınız.

Biz geleceğimizi sabırsızlığımıza oyuncak ediyoruz, oyuncaklarımızı sahneye diziyoruz, ve sonra oynamaya başlıyoruz; ne yazık ki!